In mijn jeugd heb ik mijn moeder regelmatig horen zeggen ‘wees blij met wat je hebt’. Soms vond ik dat echt een dooddoener. In een gezin met tien kinderen opgroeien betekent dat je niet alles krijgt wat je wenst en ook niet als eerste gebruiker. Dat was niet gek, dat was mijn normaal. Zo vond ik laatst een oud wensenlijstje waarin ik Sinterklaas vroeg om cadeautjes. Er stond onder andere ‘ik wil graag een paar nieuwe sokken’ en erachter stond ‘alleen als het kan’. Ik werd een beetje stil van mijn begrip als kind. Het ging bij de uitspraak van mijn moeder natuurlijk niet alleen om spullen. Het ging erom wát we met elkaar hadden en dát we elkaar hadden.
Dankbaarheid is voor mij de sleutel tot geluk en misschien ligt de bron hiervan dus in mijn jeugd. Dankbaar zijn. Voor het feit dat ik een leuk gesprek met iemand heb, iets liefs deel met een dierbaar iemand, iets kan betekenen voor een ander in welke vorm dan ook. Dankbaar voor lekker eten en een warm huis, mooi werk en een fijn gezin. Dankbaar voor de workshops die ik geef waarin ik zo van betekenis kan zijn voor de deelnemers. Dankbaar voor mijn gezondheid, vriendschappen, maar ook voor een dag waarin het weer langer licht is.
Dankbaar voor alles wat er in mijn leven is en dat gaat niet alleen over de mooie dingen, maar ook over de tegenstand, de treurnis en het verlies. Over zaken die niet lukken. Ook dat is er in mijn leven en dat mag er zijn. Is het niet zo dat bij de gratie van verlies pas de winst gevoeld kan worden? Daarmee leren omgaan is de kunst van het leven.
Dankbaar zijn voor grote zaken en kleine zaken.
Ik probeer er in mijn leven iets moois van te maken. Ik doe mijn best. Ik doe vaak iets nieuws en als het lukt, ben ik daar dankbaar voor. Ook als het niet lukt, want dan heb ik het toch geprobeerd en misschien heb ik weer iets geleerd. En daar ben ik ook weer…….. nou ja, je snapt het inmiddels wel.... dát dus!
Als je dankbaar bent, ben je altijd tevreden.
